धार-आधार वा तार, वार-पार गराउने ।
‘जनता’ ममता-माया, हारजस्तै सजाउने ।।

साधु-चोर, धनी-दीन, ‘जनतै’ गर्छ आदर ।
विद्वान्-मूर्ख सबै भन्छन्, ‘जनता’ छन् समादर ।।

‘जनता’ शब्द बोकेर, क्रान्तिकारी कराउँछ ।
‘जनता’ शब्द खोकेर, प्रतिगामी रमाउँछ ।।

कवि-लेखक-डाँका वा रङ्गकर्मी नयाँ-नयाँ ।।
जनता ! देवता ! मान्दछन् अविनाशी छ चेतना ।।

राजा-सामन्त सम्राट, ढाल-ढोल बनाउन ।
जनता ! जनता ! भन्थे, एकतन्त्र समाउन ।।

सत्ता-पिपासु झेलीले, जनता ‘देवता’ भनी ।
झुक्याउँछन् कैयौँ काल, चर्का कीटाणु हुन् यिनी ।।

अवमूल्यन गर्दैछौ, ‘जनता-देवता’ यहाँ ।
जनतन्त्र दबाएर नेतातन्त्र नयाँ- नयाँ ।।

गजल-प्रकाश बस्नेत
चामल छैन भकारीमा खाना मेरो हलुवा भयो
अमिरको धन हीरा, मेरोचाहिँ बालुवा भयो ।

ब्रेकफास्टमा केक कफी खान्छन् रे पैसावाल
मेरो मुखमा मीठो पिठो खाजा पुवा भयो ।

क्यासिनो के हो कस्तो होला कौतुहल हुन्छ मनमा
चाडबाडमा भुल्ने रम्ने साधन तासजुवा भयो ।

पानी होइन वाटर खान्छन् रे रातिचाहिँ क्वाटर
पानी भने नि वाटर भने नि मेरो तिर्खा कुवा भयो ।

धनी धनमा सवार म कल्पनामा उड्छु
उनको गति खरायो झैं मेरो गति कछुवा भयो ।

कस्ती सुन्दरी-अरुणबहादुर खत्री नदी
यो सानो झुपडीमा
पलेँटी कसेर मैले
दु:ख पीडा हटाउन
भनेर कविता कोरेको छु
मेरो मनभित्रको घाउमा
मल्हम लगाइदिने
तिमै नै हौ
निस्वार्थ र तटस्थ
भाव बोकी हिँड्ने
तिमी साँच्चिकै
कवयित्री हौ नि
जस्तो मलाई लाग्छ
घाम, पानी, आँधीको
सामना गर्ने तिमी
मनका वेदनाहरू
कविता कोरेर
निको पार्ने
कस्ती सुन्दरी छौ
है तिमी प्रिय