०५८ को चर्चित चेतनामूलक टेलिशृङ्खला ‘थोरै भए पुगिसरी’मा अभिनय गरी औपचारिक रूपमा कलायात्रा सुरु गरेका चेतबहादुर सिंह ‘राजा’ले यस पन्ध्रवर्षे अभिनय यात्रामा आफ्नो अलग पहिचान बनाइसकेका छन् । ०२७ मा बझाङमा जन्मिएका चेतले हालसम्म तीतो सत्य, फिरन्ते, मेरीबास्सै, यातना, उद्घाटनलगायत चौध–पन्ध्र टेलिशृङ्खला र लालसलाम, सहिद, देवयानी, दलाल, सुनपानीजस्ता फिचर फिल्ममा अभिनय कौसल देखाएका छन् भने सुनपानी उनी आफैँद्वारा निर्माण भएको चलचित्र हो । यसबाहेक विभिन्न म्युजिक भिडियोमा पनि उनले मोडलिङ गरेका छन् । मूलतः अभिनयको हास्यविधामा रुचि राख्ने चेतले कलाक्षेत्रमा पु¥याएको योगदानका लागि कलाक्षेत्रसँग सम्बन्धित अनेक पुरस्कार तथा सम्मान हासिल गरेका छन् । सरकारी सेवामा रहेर पनि कलाकारिताका साथै समाजसेवामा समेत सक्रिय चेत आफ्नो मिलनसार एवम् फरासिलो स्वभावका कारण मित्र–मण्डली एवम् कलाकर्मीमाझ सर्वप्रिय छन् । कलाकारिताको माध्यमबाट समाजमा चेतना फैलाउने र आफ्नो आदर्श पहिचान कायम गर्ने उनको उद्देश्य छ । जनप्रशासनमा स्नातकोत्तरसम्मको अध्ययन गरेका सिंह कलाक्षेत्रमा थुप्रै सम्भावना र चुनौती रहेको र त्यस्ता चुनौतीलाई सम्भावनामा बदल्ने प्रयास गर्दै राष्ट्रसेवामा तल्लीन रहनु आफ्नो अहम् कर्तव्य रहेको बताउँछन् । प्रस्तुत छ, सकारात्मक सोचका धनी कलाकर्मी चेतस“ग गरिएको कुराकानी :

० तपाईं सरकारी कर्मचारी भएर पनि कला क्षेत्रमा लागिरहनुभएको छ, आफूलाई दुईमध्ये कुनै एउटा क्षेत्रबाट चिनाउनुप¥यो भने पेसाले तपाईं कलाकार भन्न रुचाउनुहुन्छ कि कर्मचारी ?
– म आफूलाई सगर्व कलाकार भन्न रुचाउँछु ।

० कलाकार बन्ने सोख किन र कहिलेदेखि जाग्यो ?
– कलाकारिताबाट मनोरञ्जन प्रदान गर्ने मात्र नभई शिक्षा र चेतना बाँड्न पनि सकिन्छ भन्ने जानेदेखि नै मभित्र कलाक्षेत्रमा लाग्ने चाहना जागेको हो । सानै उमेरमा मैले उक्त शिक्षा पाएको थिएँ ।

० अभिनयको तालिम पनि लिनुभएको छ ?
– लिएको छु । विभिन्न वर्कसप, तालिम कार्यक्रम, लिडरसिप तथा पर्सनालिटी डेभलपमेन्ट ट्रेनिङजस्ता सिक्ने–सिकाउने क्रियाकलापमा संलग्न भएकाले मलाई आफ्नो काममा निकै टेवा पुगेको छ ।

० पहिलो फिल्म कुन ?
– लालसलाम ।

० नेपाली कलाक्षेत्रमा तपाईंलाई प्रेरित गर्ने कोही छन् ? कुन कलाकार मनपर्छ, किन ?
– छन् । सविन बास्तोलाले मलाई आफ्नो कर्ममा लाग्न निकै प्रेरित गरेका छन् भने हरिहर शर्मा, मिथिला शर्मा मलाई विशेष मनपर्ने कलाकर्मी हुन् ।

० कलाकर्मबाट कमाई पनि हुन्छ कि ? यहाँ त उल्टै आफ्नै खर्च हुन्छ, कलाकारको शोषण हुन्छ भनिन्छ, हो ?
– सम्पर्क र आफ्नो व्यक्तिगत क्षमताको आधारमा कमाई हुन्छ । जहाँसम्म शोषणको सवाल छ, यो कुरा व्यक्ति आफ“ैमा भर पर्छ जस्तो लाग्छ मलाई त ।

० तपाईं त कलकार मात्र नभई निर्माता पनि हुनुहुन्छ, अरूले मौका नदिएर आफैँ फिल्म बनाउँदै खेल्दै गरेको त होइन ?
– होइन, मेरो बुझाइमा कलाकारको अन्तिम पद भनेको निर्माता–निर्देशक नै हो । यसर्थ म फिल्म निर्माणतर्फ लम्किएको हुँ ।

० कतिपय व्यक्ति त मोजमजाका लागि मात्रै सिनेक्षेत्रमा लाग्दारहेछन्, तपाईं पनि त्यस्तै हो कि ?
– नितान्त होइन । म चलचित्रकर्मीको हिसाबले आएको हुँ, व्यापारी या सोख पूरा गर्ने हिसाबले होइन । व्यापारीले कमाउँछ मात्र, तर कलाकर्मीले त कलाकारिता र राष्ट्रियतालाई सहयोग गरिरहेको हुन्छ ।

० अहिलेसम्म काम गरेका फिल्म–टेलिफिल्म कुन–कुन हुन् र बढी सन्तुष्टि मिलेको फिल्म कुन हो ?
– थुप्रै टेलिफिल्म गरियो, तीमध्ये थोरै भए पुगिसरीबाट विशेष सन्तुष्टि मिलेको छ भने चलचित्रमा चाहिँ आफैँले निर्माण गरेको सुनपानीले सन्तुष्टि दियो ।

० कलाक्षेत्रका लागि समय कसरी मिलाउनुहुन्छ ?
– साथीभाइको सहयोगले बिदाको दिनलगायत बिहान–बेलुका सुटिङका लागि समय मिलाउँछु ।

० घरपरिवारबाट कत्तिको सपोर्ट मिलेको छ ?
– पूर्ण रूपमा सपोर्ट छ ।

० यस क्षेत्रमा लागेपछिको सबभन्दा अविष्मरणीय क्षण वा सन्दर्भ ?
– भरिया दाइ भन्ने लोकदोहोरी गीतको सुटिङको क्रममा कास्कीको घान्द्रुकमा बस्दा अनेक राम्रा–नराम्रा क्षणहरू नै अविष्मरणीय रूपमा रहेका छन् । त्यतिबेला मुलुकमा शान्ति स्थापना भइसकेको थिएन, घान्द्रुक पुग्नेबित्तिकै माओवादीले हाम्रो युनिटसँग चन्दा मागेर निकै सताए । पछि गायक विष्णु खत्रीले यो त गणतान्त्रिक गीत हो नि भनेर सम्झाएपछि सहयोग मिल्यो । उक्त सन्दर्भ अहिले पनि विशेष रूपले सम्झना आइरहन्छ ।

० थप केही …. ?
– आमनेपाली दाजुभाइ–दिदीबहिनी तथा चलचित्रसम्बन्धी सञ्चारकर्मी साथीहरूले नेपाली चलचित्र हेरिदिन मेरो आग्रह छ । राम्रोलाई राम्रो र नराम्रोलाई नराम्रो भनिदिनुपर्छ । साथै, राष्ट्र, राष्ट्रियता, लोकसंस्कृति र नेपाली चलचित्रलाई हृदयबाटै सबैले माया गर्नुपर्छ ।