खुब सुमसुम्याएँ
माया गरेँ तिमीलाई
पे्रमको सागर नै खसाएँ तिमी भनेर
आँखाभरि तिम्रो तस्बिर सजाएँ
हन्डर र ठक्करसँग कुस्ताकुस्ती खेलेर
तिमीलाई शहरको रूपमा चिनाएँ
राजधानीको रूपमा अथ्र्याएँ
तर पापको र अधर्मको खानी रहेछौ तिमी
माया र विश्वास
बेकाम रहेछ तिम्रा लागि
सद्गुण र सदाचार
आदर्श र मानवीयता
उहिल्यै भग्नावशेष बनाइसकेछौ
स्वार्थन्धता मूलमन्त्र रहेछ तिम्रो
तिमी सुकिलोको नाममा कात्ती परिसकेछौ
तिमी बौद्धिकताको नाममा सडिसकेछौ

ए † शहर
ए काठमाडौं
अति भो, अब त अति भो
तिमी सम्साँझै
देशभरिका सपनाहरू डायरिया छाड्दा रहेछौ
र उल्टी गर्दा रहेछौ सदाचार
भट्टी पसलको टेबुलमा बसेर
राष्ट्रियताको ढाँचा बनाउँदा रहेछौ
तिमी लाचार, पीडक र बैगुनी रहेछौ
मान्छेभित्र पस्न नसक्ने रहेछौ
मान्छेलाई आफ्नो अङ्गालोमा बजाउन नसक्ने रहेछौ ।
– काभे्र