दूधकोसीको छेउमा
बसेर नेपालको मानचित्र
हेर्दै छु
सुनकोसीको किनारमा
बसेर आफ्नो भाग्यफल
हेर्दै छु
सप्तकोसीको आसपासमा
बसेर राष्ट्रिय भविष्यको तस्बिर
हेर्दै छु
कति नेता नायक दूधले धोइएका छन्
कति प्रगति–उन्नतिमा सुनको जलप लागेको छ
कति सुरक्षा र समृद्धिले सुदृढता पाएको छ
कति सहमतिको आदर्शले उपहास पाएको छ

आफ्नो अनुहार हेरेर लाज मान्ने कतै देखिँदैन
धोती फुस्किएर नाङ्गिएको पत्तै पाउँदैनन्
सेवा र आदर्शबाट चिप्लिएर हुकुमी छाप भएको पत्तै पाउँदैनन्
अरूको मनमा कति तिरस्कृत भइरहेको पत्तै पाउँदैनन्

यस्ता असंवेदनशीलहरूको युगमा रमाउन परिरहेछ
यस्ता अदूरदर्शीहरूको खेलमा हाँस्न परिरहेछ
यस्ता असन्तोषीहरूको कलाकारितामा दङ्ग हुन परिरहेछ
यस्ता अशिष्टहरूको हिलो होलीमा मोहित हुन परिरहेछ

पवित्र नदी, ताल
निर्मल पहाड, पर्वत
कन्चन हिमाल
हराभरा समथर
ईश्वरको वरदान,
तर यता,
व्यक्तित्वको आवसान
के भन्नु खै !

फेरि दुख्यो देश – तुलसीराम पोखरेल ‘निर्दोषी’
शकुनीहरू जाल बुन्दै छन्
घर जलाएर खरानी बेच्दै छन्
तानातान हानाहान
‘अग्रगमनकारी, क्रान्तिकारी
यथास्थितिवादी, प्रतिगमनकारी’
यसरी हाले मुलुकलाई भड्खालामा
अनि फेरि देश दु:खेको छ ।
नौ अर्ब बग्यो बागमतीको फोहोरमा
जनताका रगत–पसिनाको थोपा–थोपा
हे जनता π जाग अब अति भयो
पङ्गु नेता बहिष्कार गर
किनकि, फेरि देश दु:खेको छ ।
चार वर्ष दिगमिग लाग्ने नाटक गरे
होटल–होटलमा डिनर–लञ्च गरे
रिसोर्ट–रिसोर्टमा आराम फर्माए
गँजडीका गफ लाएर सपना बाँडे
जनतालाई दिनु धोका दिए
थाङ्नामै सुताए
त्यसैले त संविधान आउँदाआउँदै पनि आएन
बैसठ्ठी–त्रिसट्ठीको आन्दोलन
सहिदको सपना र जनताको आँसु
बागमतीकै फोहोर तुल्याइयो
यसरी फेरि देश दु:खेको छ ।
सम्प्रदायिक, जातीय नारा
त्यसैले ढल्यो संविधानसभा ।
संविधानसभाको नाउँमा
छ सय एकले
प्रचार गरे सस्ता नारा
भागवण्डा नमिलेपछि
खाइपाइ आएको बिर्ता मासिने भएपछि
घाट पुर्‍याए संविधानसभालाई,
अनि फेरि देश दु:खेको छ ।
दु:खेको देशको उपचार गर्न
बगलीमा छुरा बोक्ने
नेतारूपी ‘चिकित्सक’बाट सम्भव छैन अब
मानवको रूपमा दानवी ‘क्रान्तिनायक’का बदला
‘गान्धी’हरू खोज्न जागौँ
– पाल्पा रामपुर, हाल : काठमाडौं