ब्रम्हशील ज्ञान

अनाथ अङ्कल मृत पहाडसुन्यतामा झरीको आवाज झैँहावाको पिसाईले खुम्चिँदैफेदीबाट रसाउन थाल्छ,अमृतको वर्षाआफूमा रोक्न नसकेरअभिमानको उचाई निचोर्दैतलाउमा खसाउन थाल्छ। पहाड अहंकारमा रित्तिँदैअन्जुली धारा समेटेरखाली मैदानमा झिलज्ञानको सानो सागरगोधुलीमा ज्योति झैँपरेली झिम्काउन थाल्दछ,माथि सकिनुआफूलाई खाली गर्नुसकिनु नभएर भरिनुओइलाउनु नभएर फुल्नुविरोधाभाषले सम्झाउदैइशाराले बोलाउन थाल्दछ। अहंकारको पहाडआफू खाली भएरधमिलो भेल र मूल डोऱ्याउँदैतलाउ र खोलामा निखारे झैँसम्पूर्ण सृष्टि धारण…